رسانه معماری
شرح محتوا
معماری همانند رسانه های دیگر که در ادامه مختصرا تعریف خواهند شد دارای:
۱) اطلاعات و داده های اولیه
۲) مخاطب
۳) تاثیر بر مخاطب
می باشد.
آنچه که ما عمدتا به عنوان رسانه می شناسیم در محدوده این واژه ها خلاصه می شوند:
خبرگزاری ها، روزنامه ها، رادیو، تلویزیون، سینما، ماهواره و انفورماتیک
در میان رسانه های جمعی، رادیو و تلویزیون دارای نقش خاصی هستند؛ چرا که رادیو در میان رسانه های جمعی، رسانه ای است که در بیشتر نقاط دنیا از آن استفاده می شود و در کشورهای در حال توسعه مانند ایران تنها وسیله ارتباطی است که کاملا می توان اصطلاح رسانه جمعی را بر آن اطلاق کرد و برای دستیابی به مناطق دوردست، راهی آسان و اقتصادی است. تلویزیون هم تاثیر گذارترین رسانه قلمداد می شود و از نظر تسلط فرهنگی بیش از هر رسانه دیگری در مورد آن ابراز نگرانی می شود.
معماری همانند دو رسانه تاثیر گذار رادیو به جهت استفاده همگانی از آن و تلویزیون به جهت تاثیر پذیری آن از نمونه های سایر فرهنگ می تواند رسانه ای با نقش خاص تلقی شود.
در مباحث مربوط به دنیای رسانه ها امروزه بحث مخاطب پویا مطرح است. مخاطب پویا مخاطبی است متفاوت با یک مخاطب عام. مخاطب پویا به دنبال رضامندی است و باور دارد که انتخاب رسانه، رضامندی مورد نظرش را فراهم خواهد کرد. همچنین مشارکت فعالانه مخاطب با رسانه بر رضامندی حاصل و رفتار رسانه ای اثر می گذارد.
بر اساس این نظریه، پویایی مخاطب را می توان در ۴ بعد جمع بندی کرد:
۱) تعمدی بودن، که استفاده هدفمند و برنامه ریزی شده از رسانه است.
۲) انتخابی بودن که «خود را آگاهانه در معرض رسانه قرار دادن» است.
۳) درگیر شدن که به معنای ارتباط فردی رسانه با مخاطب است.
۴) سودمندی که منظور از آن بهره اجتماعی یا روان شناختی استفاده کننده از رسانه است.
با این توضیح معماری امروز باید سعی در ایجاد مخاطبانی پویا داشته باشد تا رسانه ای موفق و تاثیر گذار قلمداد شود.
معماری به بیننده (بخشی از مخاطبان و نه تمام آنها) یک سری ویژگی های ظاهری مانند کاربرد بنا،حدود زمان ساخت آن، ویژگی های اقلیمی منطقه را می دهد. علاوه بر این ویژگی ذاتی که در نفس معماری وجود دارد تلاش هایی برای تبدیل بیشتر معماری به رسانه انجام گرفته است.
در واقع از سال های ابتدایی دهه ۷۰ میلادی، معماران به پوسته ساختمان به عنوان یک واسطه برقرار کننده ارتباط علاقه نشان داده اند. یکی از بناهایی که به عنوان اولین بناهای از این دست معرفی می شود ساختمان ژرژ پمپیدو است. نمونه های مشابه را می توان در کارهای برنارد چومی، ژان نوول و بعضی معماران معاصر دید؛ معمارانی که به ساختمان ها به عنوان فرستنده ها (یا انتقال دهنده های) جدید شهری می اندیشند.
در این بناها پوسته ساختمان همانند پوستی با قابلیت بسیار بالا برای برقراری ارتباط، می تواند معماری را به رقابت مستقیم با سینما یا تلویزیون بر انگیزد.